"Kino lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych zintensyfikowało strategię prezentowania przemocy. W tym czasie zaczęto obierać różne drogi i strategie przedstawiania okrucieństwa na ekranie, poczynając od sztuczności i kreacyjności, poprzez fizjologiczność i cielesność, na deformacji i defragmentacji ludzkiego ciała kończąc. Tym samym w kinie zaczęła się epoka estetyki ultraviolence. Wykorzystując wpisaną w ideologię amerykańskiego kina fascynację okrucieństwem, reżyserzy dostrzegli (oczywiście każdy na swój sposób) jego osobliwe piękno i atrakcyjność. (...)

Filmowa przemoc w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych naznaczona była głęboką ambiwalencją, nie zachęcała bynajmniej widzów do współudziału w okrucieństwie. Warto to podkreślić, zważywszy na charakter współczesnych produkcji. Wszak w dzisiejszych czasach "zabijanie na ekranie" przypomina bardziej masową likwidację postaci-pionków, ze strategią działania charakterystyczną dla gry komputerowej (nie każdej oczywiście)".

Bartosz Kłoda-Staniecko: Przemoc w kinie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych