Kurt Cobain, grunge i najwyższy odsetek samobójstw w Stanach, mgła spowijająca okolicę, codzienne opady deszczu, fabryka samolotów Boeinga, owoce morza. Skojarzenia ze Seattle i północno-zachodnim krańcem Stanów Zjednoczonych nie są zbyt radosne ani rozrywkowe.
W tym faktycznie deszczowym mieście odbywa się jednak najdłuższy i szczycący się największą frekwencją międzynarodowy festiwal filmowy w USA. W trakcie trwającego dwadzieścia pięć dni (od 19 maja do 12 czerwca) wydarzenia na 600 seansach można zobaczyć 450 filmów (krótkich i pełnometrażowych) z ponad 70 krajów. Czy to dzięki tak bogatej ofercie, czy sprzyjającej pogodzie, mieszkańcy Seattle oglądają statystycznie więcej filmów niż pozostali Amerykanie - chwali się Dyrektor SIFF Carl Spence.
Nawet kilka dni spędzonych na festiwalu pozwala przekonać się o jego różnorodności, choć tym samym o braku jednej linii programowej: organizatorzy próbują zadowolić "wszystkich", a jak wiadomo, to często oznacza "nikogo". Tym razem jednak chyba tak nie jest, odnoszę bowiem wrażenie, że SIFF to raczej konsorcjum festiwali, odrębnych programów skierowanych do poszczególnych społeczności widzów: LGBT, mniejszości etnicznych, grup wiekowych i miłośników kinematografii poszczególnych regionów geograficznych. Każda z tych grup odbiorców znajdzie dla siebie w programie festiwalu odrębną ścieżkę tematyczną, złożoną z kilkunastu tytułów. Takie działanie na szeroką skalę jest też zapewne pochodną otwarcia przez ten sam zespół ludzi na terenie Wystawy Światowej 1962 roku w północnej części miasta stałego programu kinowego i edukacji filmowej: SIFF Cinemas i SIFF Center.
Tak więc - jak na urozmaicony projekt przystało - w programie trzydziestego siódmego już Seattle International Film Festival znalazła się i spora doza nowego kina amerykańskiego (w tym kilka premier filmów, które nie zdążyły na poprzednie przedwakacyjne większe festiwale, a nie liczą na udział w festiwalu w Toronto). A ponadto filmy mniejsze, produkowane w regionie. Na nich właśnie się skupię.
SIFF słusznie stawia sobie za cel prezentację większości filmów realizowanych w stanach Washington i Oregon (wspierających kinematografię w programie Northwest Connections), choć miały premierę na innych festiwalach amerykańskich, organizując im pokazy z udziałem lokalnych twórców. Tak stało się choćby ze świetnym Off Hours Megan Griffith, który po premierze na Sundance i pokazach na całym świecie dopiero teraz mogła zobaczyć publiczność Seattle, skąd pochodzi prawie cały zespół.
Świetna kondycja filmowców z północnego zachodu (aż 35 tytułów pełnometrażowych na SIFF) widoczna była już od początku roku, choćby właśnie na Sundance, gdzie pokazano doskonały dokument o eutanazji How to Die in Oregon, czy sympatyczną opowieść ze świata muzyków i lokalnej branży filmowej Surrogate Valentine.
Wśród filmów "lokalnych" moją szczególną uwagę przyciągnął film Holy Rollers: The True Story of Card Counting Christians młodego montażysty urodzonego w Seattle - Bryana Storkela, który wraz z grupą "nawiedzonych" i poważnie religijnie zaangażowanych młodzieńców, zrzeszonych w odrębnej stworzonej przez siebie kongregacji, prowadzi walkę z systemem kasyn, stosując zasadę liczenia kart przy grze w oczko.
Bardzo dobrze zapowiada się też lokalny reżyser Without, pokazywanego na Slamdance - festiwalu "odrzucownych" z Sundance, Mark Jackson. Po ponownym montażu jego historia o dziewczynie, która po traumatycznym wydarzeniu zaszywa się na odludziu, by opiekować niepełnosprawnym starszym mężczyzną i pozostawiona sama sobie popada w obsesję na punkcie seksu, zarówno trzyma w napięciu, buduje nastrój niedopowiedzenia, jak i posuwa akcję do przodu.
